-Ej, nie płacz! Znajdziemy sposób-nie chciał, aby zaczęła płakać, dlatego pośpiesznie ją niezgrabnie przytulił, głaszcząc po głowie.

-Nie ma za co-poklepał ją lekko po głowie, wciąż przytulając.

-No, to zależy od wieku-powiedział-Pracujemy, robimy zakupy, wychodzimy na imprezy, poznać innych ludzi i wiele innych rzeczy.

-Aktualnie ze mną rozmawiasz. Mogę cię nauczyć, jak normalnie żyć, jak człowiek, dopóku nie znajdziemy sposobu na przywrócenie cię do postaci kota.

-Dobra. Nie sądzę, abyś na mleku jakimś cudem przeżyła, więc może coś solidniejszego? Coś jeszcze lubisz do jedzenia?

-To była karma dla kotów...-mruknął, patrząc na dużą, czerwoną paczkę tej oto karmy, która stała przy śmietniku. Podszedł do niej i wziął garść jedzenia, po czym wrócił do dziewczyny-Jesteś pewna?

-Tak tylko pytam...-odpowiedział, przypatrując się jej.