Spojrzała na niego pytająco. Właśnie miała go oto zapytać.
-No niby umiem, ale nie jestem do końca pewna.-powiedziała z dziwnym wyrazem twarzy. Jakby ją coś bolało.
-A ty? Umiesz na czymś grać? Chętnie posłucham.-znów się uśmiechnęła i usiadła na jakieś ładnie zdobionej ławeczce.

-Właściwie to gram na gitarze. Ale...jakoś nie za specjalnie mi to wychodzi..-powiedziała zmieszana spoglądając na niego.
-A może umiesz śpiewać? Wiesz...z muzyką nie są powiązane tylko instrumenty, ale także nasz głos, uczucia, i nasze serce.-dodała i podeszła do fortepianu, przy którym siedział Matt.

Gdy dziewczyna ujrzała gest chłopaka zastanawiała się przez chwilkę co zrobić. Zagrać, czy może jednak odmówić?
-No dobrze.-westchnęła i uśmiechnęła się.
Usiadła koło chłopaka i zaczęła grać. (http://www.youtube.com/watch?v=UmplmxwE … mplmxwE2WM wiem,wiem jedyne co przyszło mi do głowy xD).
Raz po raz się zaśmiała czy spojrzała na niego.

-Naprawdę tak sądzisz?-zapytała speszona. Nigdy nie widziała jak się zachowywać jak ktoś składa jej komplementy. Tym bardziej,że to "zjawisko" bardzo rzadko u niej występowało.
-Dziękuję,że tak sądzisz. To może teraz ty.-uśmiechnęła się i podała mu gitarę.

Amy zrobiła podekscytowaną minę i złapała go za rękę.
-Ne ma czasu do stracenia!-zaśmiała się i przyprowadziła go do instrumentu.
-Graj.-oświadczyła z uśmiechem. Jednak widziała,że chłopak jest trochę zmieszany i dodała:
-Nie martw się tak bardzo co ja pomyślę, graj to co czujesz. Nawet jeżeli ci nie wyjdzie, i tak będę klaskać.

Przysłuchiwała mu się uważnie z wielką radością,że pomogła mu się zmóc ze swoim...strachem? Czy nieprzekonaniem do swoich umiejętności. Gdy tylko skończył grać Amy zaczęła klaskać i udawać widownie,aby poczuł się jeszcze lepiej.
-Taaak! Brawo! Super!
-Hej! Widziałaś jak dobrze zagrał? To niemożliwe!
-Tak widziałam, to coś niesamowitego.-mówiła i udawała dwie osoby. Cóż....dała właśnie lekcję dennego teatrzyku.
W końcu parsknęła śmiechem/

-Tak chodźmy, proszę, bo się poniżam.-zaśmiała się i kierowała się w stronę drzwi.
-To może teraz ty zadecyduj gdzie idziemy. Jest 2:0- powiedziała spoglądając na niego triumfalnie.

-Pewnie,że tak!-powiedziała gestem dziękując za przejście.
-Łaaał! Sala artystyczna!
Amy ogółem była zaskoczona tą szkołą. Była nie z tego świata! Idealna pod każdym względem.
W oczach Matta również widziała zadowolenia. Miała cichą nadzieję,że zaprzyjaźnią się z biegiem lat.