,,Lis i Pies"


Zacznę od tego, że jest zima i jest sezon polowań na lisy. Pewnego dnia postrzelono lisa. Właściwie postrzelony lis to mama małego Toda. Bardzo się przeraziłam. Kiedy mały Tod uciekł z lasu przygarnęła go miła starsza pani o imieniu Rozalia. Lis spędził u niej całą zimę , a ja jako jego sowia ciocia byłam bardzo zadowolona, no tak naprawdę kamień spadł mi z serduszka, że ktoś zajmuje się takim małym szkrabem. Kidy nastała ciepła wiosna Rozalia wypuszczała Toda na dwór. Pewnego dnia Tod spotkał dwa myśliwskie szczeniaki.
- Cześć. Co robicie? - Powiedział mały Tod.
- Cześć. Jak się nazywasz?- Powiedział jeden z malutkich szczeniaków.
- Jestem Tod - Odpowiedział, a potem dodał - A wy?
-Ja jestem Miedziak- Powiedział Jeden z piesków.
- A ty? - Powiedział Tod
- Ja jestem Max. - Odpowiedział z niechęcią drugi ze szczeniaków.
- Możemy się kolegować? -Dodał zadowolony Tod.
-Nie przepraszam my we dwóch jesteśmy kolegami. Ja go bardzo lubię i jego pan kupuje nam dużo jedzenia.-Dodał Max.
- No ja też cię lubię Max. - Powiedział Miedziak.
-No to my już idziemy. -Dodał Max , a mały Tod opuścił uszy i ogon, poszedł w przeciwną stronę, usłyszał tylko rozmowę szczeniaków- Dlaczego Tod nie może kolegować się z nami- Powiedział Miedziak - Dlatego, bo chce mieć jedzenie. - Dodał Max.
Tod wrócił do domu. Następnego dnia poszedł do chłopaków. Następnego dnia powtórzyło się to samo. I działo się to samo kiedy mały Tod przychodził do nich. Hm... Czyli codziennie. Pewnego dnia kiedy niebo było zachmurzone i zbierało się na deszcz Tod przyszedł do Miedziaka i Max'a ale ich nie było. Poszedł za ich śladami i ujrzał ich kiedy próbowali ze sklepu ukraść pęto kiełbasy Kiedy sprzedawca się odwrócił oni zaczęli uciekać, a biedny Miedziak został złapany. Max biegł ostro z kiełbasą i ani nie odwrócił się by ratować Miedziaka. Tod oglądał sytuację, ale zaraz rzucił się do pomocy i po szybkim czasie uratował Miedziaka. Kiedy spotkali Max'a on kończył jeść.
-Max czemu mi nie pomogłeś- Powiedział Miedziak z kwaśną miną.
-Przepraszam ale myślałem, że mnie też złapie - Odpowiedział smutno Max.
-No dobrze, a gdzie jest moja połowa. -Powiedział zezłoszczony Miedziak.
-Ymmm. Ammm- Biedny Max nie mógł wykrztusić słowa.
Oszukany Miedziak poszedł z Tod'em do domu, a gdyż padał deszcz Max na nim siedział i razem z deszczem płakał, że przez chciwość stracił najlepszego przyjaciela, ale zaraz... Co z Miedziakiem i Tod'em. Do tej pory są przyjaciółmi i się wspierają na wzajem.

No, a morał tej bajki jest taki, że ,,Prawdziwych przyjaciół poznajemy w biedzie"  (To mój ulubiony morał\przysłowie)