Zamyśliła się słysząc pytanie, dokładnie przeanalizowała każde słowo które miała wypowiedzieć po wym wzięła wdech. - Kasarri nie życzy sobie widzieć nikogo, dla własnego bezpieczeństwa. Matka wampirów musi być bezpieczna, żeby wampiry nie pozabijały się nawzajem. Ona jest gwarantem pokoju wśród naszej rasy. - wydusiła z siebie nadal wpatrując się w ścianę. Po chwili otrząsnęła się i napiła wina.

- To nie tak, wy, Alchemicy tego nie zrozumiecie, trzeba wielu tysięcy lat obserwacji naszej rasy żeby zrozumieć podstawy istoty problemu. - westchnęła. - Może nikogo nie być, ale jest. Wampiry to wiedzą, a przynajmniej potomkowie to wiedzą, powiązania krwi dają nam odczuć skrajne emocje Matki jako pewne... impulsy. To bardzo złożone. - wzruszyła ramionami. - Jestem potomkiem, więc wiem, że żyje i ma się dobrze, lud wie że żyje bo potomkowie nie zabijają się w walce o władzę.

Wzruszyła ramionami. - Nie jest dziwna a złożona, i nie to nie tak jak władanie Duchem, to bardziej jak... nie da się tego opisać i raczej nie będe próbowała i tak za dużo wiesz. To połączenie działa też w druga stronę, Kasarri czuje gdy umiera potomek, widzi to.. dlatego zabójcy potomków tak szybko są likwidowani. Jeśli tak bardzo chcesz ją poznać to powodzenia, Opiekunowie zabiją cię zanim zdążysz zobaczyć jej cień, o ile udałoby ci się ją zlokalizować. - mruknęła

- Nie opowiem ci o władzy bo jesteś wrogiem a o mężczyźnie bo... jestes wrogiem. Rozumiesz różnicę? - spytała lekko rozzłoszczona i odstawiła kieliszek. - Za dużo wiesz, nic więcej nie mam zamiaru ci powiedzieć. Późno już, powinniśmy odpocząc. - niechętnie wstała i przeciągnęła się i skierowała się w stronę sypialni.,

Kariosaph wzięła prysznic i położyła się na wielkim łóżku zostawiając miejsce dla Maxa, przez niego przypomniała sobie wszystko o czym chciała zapomnieć. Westchnęła zrezygnowana i zamknęła oczy gotowa do odpoczynku.

- Zakłócasz pierwszą fazę odcięcia od świata, regeneruję siły. Wampiry nie śpią, Alchemiku. - odpowiedziała, nie otwierając oczu po czym ponownie spróbowała się wyłączyć.

Kiedy dziewczyna otworzyła oczy pierwsze co zobaczyła to słońce wdzierające sie przez okno do sypialni. - nienawidzę słońca - syknęła i wstała, wpadła do łazienki i po chwili robiła sobie śniadanie w zdecydowanie zbyt oświetlonej kuchni. Starała się unikać słońca więc szybko zrobiła to co musiała i uciekła do wyraźnie ciemniejszego salonu.

Usiadła obok niego napuszona i zaczęła dziubać omlet. - Dlaczego oni do cholery wybrali tak jasny apartament. Ja rozumiem, że jestem już na tyle stara, że słońce nie robi mi krzywdy, no ale czuję sie w nim niekomfortowo. - mruknęła obrażona.