Lua poprawiła się na łóżku i odwróciła głowę do chłopaka.
- To co tu robisz? - nie mogła się powstrzymać od pytań. Jej ciekawość zazwyczaj zwyciężała.

- Dawcą czego? - zapytała bez namysłu. Po chwili jednak zorientowała się o co chodzi. Spuściła wzrok i jedyne co była w stanie powiedzieć to ciche - Aaa...

- Ghem.. no ten.. nie wiem już. - powiedziała jąkając się. Po dłuższej ciszy jaka zapadła, podniosła wreszcie wzrok i spojrzała na chłopaka. - Przepraszam - szepnęła.

- No tak.. - powiedziała niepewnie. - Zawdzięczam jej bardzo dużo. Szkoda, że jej nie znałam. - zauważyła ponuro. - Czy jest coś co będę mogła zrobić aby podziękować za.. za szansę na nowe życie?

-Och. noo... no dobrze. - wyjąkała zdziwiona propozycją chłopaka. - Możesz być pewien, że ja z mojej strony nie zerwę kontaktu - dodała obiecująco z uśmiechem.

- Mieszkam przy.. mieszkam.. no kurcze... - starała się przypomnieć sobie, gdzie mieszka, ale bez skutku. - Chwilka. - powiedziała bardziej do siebie niż do niego. Zamknęła oczy i wzięła głęboki wdech i wydech. Potem powtórzyła to kilka razy i otworzyła oczy. - Dobra. Nazywam się Lua...? - dokończyła zdanie jakby pytając. - A mieszkam... jejku! No nie pamiętam. - stwierdziła lekko załamana. - I co teraz zrobię?

- Znamy się od paru minut, a Ty już proponujesz mi wspólne zamieszkanie? - zaśmiała się słabo. - Najpierw dowiem się troszkę o sobie, a potem.. potem zobaczymy. Ale na pewno będę miała na uwadze tą propozycję.