Karta: Radosny Rabarbar
Imię: Ruby
Nazwisko:Flye
Wiek: 18
Charakter:  Wiele osób twierdzi, że Ruby odziedziczyła charakter po ojcu. Jest strasznie pewna siebie i nigdy nie przyjmowała do siebie możliwości 'przegranej'. Wygrywała mnóstwo konkursów już od dziecka, co jeszcze bardziej ustanowiło ją w przekonaniu, że jest najlepsza. Często nie ma cierpliwości do najprostszych rzeczy. Czasem wynika to z jej lenistwa, a czasem, gdy po prostu jej coś nie wychodzi - bardzo szybko się denerwuje. Nie panuje nad agresją, wiele razy doprowadziła do licznych bójek i konfliktów. Lepiej nie zdradzać jej swoich sekretów, bo obsmaruje cię przy pierwszej lepszej okazji.
Wygląd: Niżej.
Inne: Uwielbia herbatę.
Pokój: 2

Naomi siedziała na łóżku i sms'owała z kolegą. Nie miała ochoty nigdzie jechać i spędzić całego roku z kujonami. Myślała tylko o tym, aby w pobliżu były jakieś imprezy, gdzie będzie mogła przynajmniej w weekend się rozluźnić.
Po chwili jej ojciec wszedł do pokoju. Przewróciła oczami i rzuciła telefon na poduszkę.
-Czego chcesz? - Zapytała zdenerwowana.
-Chciałem Ci tylko przypomnieć, że masz się do końca spakować.
-Jasne, trudno o tym zapomnieć. Możesz wyjść? - Warknęła.
Wstała i zamknęła drzwi, a po kilkunastu minutach zaczęła się pakować. -Świetnie, 7-godzinna podróż taksówką z obcym mężczyzną. - Narzekała. Wzięła ze sobą walizki i zeszła na dół.
-To o której się będziecie cieszyć, że odjechałam?
-Taksówka przyjedzie za 10 minut. Poza tym to nie jest dla naszego dobra, tylko dla Twojego. Zrozum to w końcu Naomi.
-Jasne. - Powiedziała cicho do siebie. Wyszła przed dom zapalić papierosa. Następnie przyjechał taksówkarz. Wsiadła do samochodu i odjechała.
.....................................................................................

Nathan siedział w pokoju. Patrzył przez okno na nauczycieli, którzy krzyczeli na uczniów.
-Przyłapani na paleniu. - Powiedział ze śmiechem.
Przypomniał sobie, że miał dołączyć do niego jakiś współlokator, chociaż nie cieszył się z tego powodu. Nie chciał, aby jakiś kujon zepsuł mu cały rok szkolny. Wyszedł z pokoju i poszedł na basen, niedaleko akademika.

Ruby leżała na puchatej pościeli, wpatrując się w biały sufit. Nie miała ochoty wyjeżdżać. Samo słowo 'akademik' przyprawiało ją o gęsią skórkę. Za godzinę wyjeżdża, a nie była nawet  w połowie spakowana. Nie miała siły wstać z łóżka, a co dopiero wyjechać do jakiejś szkoły oddalonej, o Bóg wie, ile kilometrów. Nauka jej kompletnie nie obchodziła, miała gdzieś wszystkich nauczycieli i uczniów. Rodzice jej nie rozumieli. Czy wysłanie jej do jakieś szkoły w czymś pomoże? Zdecydowanie nie, tylko pogorszy sytuacje. Niech z nią spróbują się tylko skontaktować, niech dzwonią i piszą listy, niech łudzą się, że odpowie. Z rozmyśleń wypędził ją odgłos otwieranych drzwi. Zerwała się z łóżka i zerknęła na swoich rodziców. Miała ochotę im wszystko wygarnąć, zasypać przekleństwami, zranić ich. Po co to, skoro może ich potraktować tak jak oni ją? Sięgnęła po swojego Iphone'a z półki i zaczęła przeglądać portale społecznościowe.
-Ruby...- zaczęła drżącym głosem jej matka, ale dziewczyna nawet nie raczyła na nich spojrzeć. -Jeszcze się nie spakowałaś?
Nastolatka spodziewała się wielkich przeprosin, ale chyba się przeliczyła. Odrzuciła komórkę z powrotem na szafkę, a sama energicznie wstała ze swojego łóżka i wyszła z pokoju. Rodzice zrezygnowani, wymienili tylko między sobą kilka słów i zaczęli pakować jej ubrania.
~~
Dziewczyna stała oparta o mur swojego domu, czekając na zbawienie. Nerwowo tupała nogą czekając, aż jej ojciec raczy wyjść na zewnątrz. Zanim się obejrzała była już w drodze do akademiku. Siedziała na tylnym siedzeniu, a przez całą drogę nie odezwała się nawet słowem. Dopiero, gdy zauważyła, że dojechali już do odpowiedniego miasta zaczęła prawić rodzicom kazanie, żeby jednak zawrócili. Niestety było już za późno.

Leo siedział z papierosem w dłoni na parapecie, gdy usłyszał otwierające się drzwi odwrócił się w ich stronę, a pet wyrzucił przez uchylone okno
-Ty liczyłaś na kujonkę ja na jakiegoś kujona, oboje przeżywamy miłe zaskoczenie, że byliśmy w błędzie- powiedział zeskakując z parapetu.

-Oooo nie ono jest moje, nie jestem pedałem, żeby spać w różowej pościeli- powiedział i podniósł ją z łóżka i położył na różowym łóżku.- I tamto biurko jest twoje- pokazał na łóżko na dalej niż od łóżek

-Ale jesteś dziewczyną, a różowy to taki kobiecy kolor- powiedział stając przed szafami- te dwie od okna są moje. -powiedział otwierając jedną z nich i wrzucił do niej torbę

-Widzę, że jesteś kobietą, a co do typowości, to za krótko Cię znam- powiedział siadając na łóżku