Gdy tylko woda zagotowała się, wziął czajnik i nalał do kubka wrzącą wodę, niechybnie wylewając wodę na blat. Wypowiedział parę przekleństw i poszedł po ścierkę.

Wrócił ze ścierką i wytarł blat, wylewając kawę. Kubek potoczył się po blacie, po czym rozbił się. Odłamki szkła rozsypały się po całej podłodze. Fabian miał dość, jak dobrze, że nikt z jego pracy nie widział tego. Jak dobrze, że nikt nie wiedział, jaką jest łamagą.
Poszedł po szufelkę i rozbity kubek wywalił, a podłogę umył.

Zrobil drugą kawę i tym razem ostrożnie nalewał wodę.

Popił łyk kawy i postanowił pooglądać telewizję.

Skakał z nudów przez kanaly, wzdychają raz po raz. Było napawdę nudno. Popił łyk kawy i dalej przeżucał kanały.

Po udrękach, których powodem była nuda, zadzwonił do Clary. Trzy sygnały, cztery...
Nie wiedział, po co, ale chciał z kimś pogadać.

-Hej, Claro. To ja, Fabian-odparł, uśmiechając się, przypomniał sobie, że jej tutaj nie ma-Tobie też się nudzi?

-No to co-zaczął-Może jakaś kawka na mieście, albo coś innego? Co proponujesz?