Fabuła dziewczyn:

Byłyśmy niedoceniane, ponieważ cierpimy na lekki autyzm i nie ma z nami dobrego kontaktu. Nauczyciele i rodzice, chcieli wysłać nas do szkoły specjalnej. Wtedy okazuje się, że mamy talent, a tym talentem jest to, że umiemy grać na instrumentach. Okazujemy się być bardzo dobre w dziedzinie muzyki klasycznej i trafiamy do szkoły z internatem dla wybitnych muzyków. Co jest dla nas dziwne? Gdy przyjeżdżamy, a w pokoju spotykamy chłopaka. Okazuje się, że jest to nasz partner muzyczny, jednak czy wszystko będzie dobrze? Znajdziemy wspólny język?

Fabuła chłopaków:

Mieszkamy w internacie od dobrych kilku lat, jest to nasz dom. Specjalizujemy się w muzyce młodzieżowej. Gdy do szkoły przyjeżdżają dziewczyny i zamieszkują z nami, jest to dla nas szok. Jednak szybko okazuje się, że zakochaliśmy się w nich. Czy coś z tego będzie?



Karta:
Imię:
Nazwisko:
Wiek: (16-19)
Wygląd:
Charakter:
Instrument:
Inne:
Pokój:

Karta: Moja ;*
Imię: Ola
Nazwisko: World
Wiek: 16,5
Wygląd:

Tylko, że ruda.
Charakter: W grze.
Instrument: Skrzypce oraz fortepian.
Inne: Mól książkowy, pali. Tatuaż:

Pokój: 1

Pokoje:
1. Ola i Matt
2.

Zapraszam do gry. ;***

P.S. Możecie dołączyć. Patka i ja zaczęłyśmy grę, ale mam nadzieję, że dacie radę dołączyć. ^^


Karta:
Imię: Matt
Nazwisko: Edword
Wiek: (16-19) 17
Wygląd:
Charakter: Wg
Instrument: gitara
Inne: Marzyciel, lubi kawę i żelki.
Pokój: 1

Byłam zestresowana. Futerał ze skrzypcami, 2 walizki i torba szkolna. Tylko tyle, a może, aż tyle wzięłam ze sobą do internatu. Boję się tam iść, ale wiem, że jak nie pójdę, to trafię do szkoły specjalnej. Jestem skryta i zamknięta, nie wiem jak nawiązać nowe znajomości. Gdy tak prowadziłam swój wewnętrzny monolog, nie zauważyłam, że podszedł do mnie starszy mężczyzna w szarym garniturze do tego szkarłatny krawat i włosy a la Elvis.
- Witaj Olu, jestem dyrektorem, pomogę ci wnieść bagaż i pokarzę twój pokój.
Jak powiedział, tak zrobił. Gdy weszliśmy do pokoju, zauważyłam postać siedzącą na jednym z dwóch łóżek, wtedy dyrektor powiedział:
- To jest Matt, twój współlokator i partner muzyczny.
Zatkało mnie.

Skierowałem wzrok na dziewczynę. Moja współlokatorka. Zmrużyłem oczy z zamyśleniem. Mam mieszkać z dziewczyną. Okej.
-Cześć-powiedziałem cicho i wstałem z łóżka. Co dalej? Nie ruszyłem się więcej. Dziewczyna wyglądała mi na speszoną. Albo mi się wydawało, bo sam byłem speszony i niezwykle zdziwiony.

-Cześć- przywitałam się, ale to wszystko na co było mnie stać.
Miałam mieszkać z chłopakiem? Nie wierzę! To chyba jakaś pomyłka. Przecież to niebezpieczne, nawet go nie znam!
Dyrektor położył walizki i futerał na łóżku, które jak zgaduje było moje. Potem pożegnał się ze mną i z... jak mu tam. A ja dalej stałam w drzwiach.

-Yyy-Zająknąłem się. Co by tu powiedzieć?!-Nie wejdziesz?
Wciąż się na nią gapiłem. I wciąż nie dowierzałem. Widać było, że nie ma z nikim dobrego kontaktu i, że jest nowa. Ja zaś także nie lubię poznawać nowych ludzi. Gdybym miał wybór, to zamknąłbym się w pokoju i rysował, grał na gitarze i nic więcej.

Potaknęłam tylko i zrobiłam krok do przodu. Nie wiem czy mogę mu zaufać. Autyzm jest trudny.
-Ee- zająknęłam się - Jestem Ola. - powiedziałam tylko i spuściłam wzrok.

-Spoko imię-odparłem obojętnie. Wzruszyłem ramionami-A ty czemu taka cicha? Nie lubisz ludzi, czy co? Myślałem, że dziewczyny mówią i mówią i mówią i buzia im się nie zamyka.

- Każda jest inna.
Podeszłam do łóżka i pogładziłam swój futerał na skrzypce.
- A ty jak masz na imię?

-Matt-odparłem krótko i zwięźle. No i co dalej? Chyba nic. Albo dziewczyna zacznie być bardziej rozmówna, albo nic z tego.

-Yy- próbowała zacząć - miło mi cię poznać. Tylko chodzi o to, że ja.... Nie jestem zbyt dobra w prowadzeniu rozmowy.. - zaczęła się jąkać - no wiesz chyba o co chodzi.

-Spoko-podrapałem się w tył głowy z lekkim zażenowaniem, szukając jednocześnie tematu do rozmowy-Długo grasz?

-ee... W sumie to nie. Jakieś 2 miesiące - odpowiedziałam. - A ty? - wskazała głową futerał na gitarę.

-Z rok. Masz jakieś rodzeństwo? Właściwie, co cię tutaj przywiało, hę?-spytałem z ciekawością, tylko po to, aby dziewczyna coś powiedziała. Cały czas bębniłem palcami o własne udo.

- Mam starszą siostrę i młodszego brata. A jeśli chodzi o to co mnie tu przywiało, to długa historia i możliwe, że kiedyś ją poznasz - uśmiechnęłam się lekko, odgarniając kosmyk włosów zza ucho.

-Och, to fajnie-jak uroczo odragniała włosy. Nie wyglądała na specjalnie rozmówną, tak sobie pomyślałem. Po chwili podeszłem do drzwi i je zamknąłem, a okno, które było otwarte-również zamknąłem. Spojrzałem na nią i znowu jej się przyglądałem. Była ładna, ale nie, nie zakochałem się! A przynajmniej to próbuję sobie wmówić.
-Pomóc ci się rozpakowywać? Czy coś..

- To miłe z twojej strony - uśmiechnęłam się lekko.
Popatrzyła na jedną z dwóch walizek, w której przypomniała sobie, że ma pluszaki. xD
Ale było już za późno, bo on właśnie sięgnął po tą walizkę. xDDDDD

Rozsunąłem walizkę i po chwili na samym wierzchu ukazała mi się pluszowa zabawka.
Nie chciałem się roześmiac, ale musiałem. Zakryłem usta obiema rękami i wybuchnąłem śmiechem.
-T-ty-próbowałem mówić przez śmiech-śpisz z p-pluszakiem?!

- Tak. Nie. Może... Kurde! Cicho, nie mów nikomu! - krzyknęłam na niego, nie wiedząc czemu przy nim czuję się aż tak swobodnie.

-Spoko-złapałem oddech po tym, jak w końcu całe pokłady śmiechu się wyczerpały-Ja taki nie jestem, nie rozpowiadam na prawo i lewo. To nawet urocze, że śpisz z mi...
I znowu wybuchłem śmiechem, ale po chwili się uspokoiłem.-Z misiem.

- Mam nadzieję, że nie jesteś taki... - chwyciłam swój futerał i wyszłam z pokoju, ale jeszcze na chwilę wróciła - nie trudź się, sama się później rozpakuję - powiedziałam i wyszłam trzaskając drzwiami. Wybiegłam na dziedziniec i w prawo, nie wiem do kąt biegłam, ale jak najdalej.

-Ej! Poczekaj! Przepraszam!-zawołałem za nią. Ale dziewczyna już odbiegła.